Achter het masker van onzekerheid
Verbergt zich brandend vuur
Achter een onderdanig lachje
Vreet haar haat van uur tot uur.
Na jaren van vernedering
Barst eindelijk de vulkaan
En spuwt een niet te stuiten lavastroom
Alle haat van haar vandaan
Ze had haar angst omhelsd
Als een rijke dwaas
Ze kust niet langer meer de hand van wie haar slaat
Uiteindelijk op eigen kracht de schaamte overwonnen
Herrijst zij als een feniks uit haar as… z’is voor zichzelf begonnen
Ze kent geen schaamte voor haar hartstocht
Ze kent geen angst meer voor de daad
Ze is niet langer bang voor de terreur
Van vieze kerels op de straat
Mannen denken altijd aan het gat tussen haar benen
Nooit eens aan dat hart dat klopt daarboven in haar lijf
En als vanzelf zakt heel hun denken steeds weer naar beneden
Twee woorden branden in hun kop: …lekker wijf’
Ze kan de man die ongevraagd bij haar naar binnendrong
Duizend maal duizend keren doden met haar blik
En als je heel goed in haar ogen kijkt
Zie je nog altijd weer de doodsangst en de schrik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten