woensdag 10 mei 2017

Zon, maan en ster.

Alles in onze moderne samenleving wordt 'vermarkt'
Want. . . Markt regeert
De zorg is ‘vermarkt’.
Het verwekken van kinderen wordt straks ook nog ‘vermarkt’.
Kinderopvang is al ‘vermarkt’
Onderwijs is bijna geheel ‘vermarkt’.
Openbaar vervoer is ‘vermarkt’ en kijk wat ons dat heeft gebracht!
Mantelzorg is ‘vermarkt’ zelfs in familiekring wordt onderling geboden hulp niet altijd meer als menselijk vanzelfsprekend gezien maar als een dienst waarmee je geld kunt  verdienen . ‘Vermarkt’ dus!


Ik zag laatst in een boekwinkel cadeaus liggen  om meesters en juffen te bedanken voor hun goede zorgen die ze aan de kinderen hebben besteedt. Te koop voor elke ouder die graag de meester of juf willen bedanken. Zo zag ik, ringbanden mokken notitieboekjes potten drop allerlei prullaria  om meester of juf te bedanken. Het neemt je veel werk uit handen, even naar de winkel voor een bedankje.
Zelfs het dank je wel zeggen wordt hier dus ‘vermarkt’.
Ik zou haast geneigd zijn te zeggen Nee dank je wel.

Voor wat hoort wat is het credo . Tegenover elke ‘vriendendienst” staat wel een tegenprestatie want. . . Markt regeert
Een doodnormaal : “ik hoef er niks voor te hebben”  bestaat niet meer want. . . Markt regeert.
De grootste exponent van de markt regeert is toch wel het neo liberalisme dat wereldwijd de politiek in zijn greep heeft gekregen . Kijkend naar  het huidige Nederlandse politieke krachtenveld zie ik de nare gevolgen ervan.
Het neo liberalisme haalt het slechtste in de mens naar boven 
want. . . .Markt regeert.
Meer...,groei, marktwerking, steeds maar meer met een economische wetmatigheid als halve waarheid of misschien juist wel als hele leugen die we gewoonweg niet meer zien.
Want. . . Markt regeert
De grenzeloze hebzucht van speculanten is onverzadigbaar
Want . . . markt regeert.
De discipelen van het grote geld, de grote graaiers op de beurzen van Wallstreet New York, Tokyo ,Amsterdam, London ,  Parijs en Hongkong De bonusjagers zij geven nooit op hun hand is nooit gevuld hun vermogens zijn altijd te klein want ze zijn vergiftigd door   groei
Want  . . . . markt regeert. De banken zijn gered door de belastingbetalers. De bonuscultuur is mondjesmaat aangepakt en diegenen die werkelijk verantwoordelijk zijn voor de financiële bijna rampen zijn eigenlijk vrijuit gegaan.


Het werkelijk sociale in de mens sterft langzaam af in onze samenleving want. . . Mammon regeert
Een economie van het genoeg past hier niet want. . . . mammon regeert.
Winst is hier de motor van ethiek, de drijfveer van politieke keuzes.
En werkelijke ethiek valt weg tegen de rampzalige wisselkoersen van de euro’s en  dollars en vooral tegen de hebzucht van de homo economicus
Want. . .
De markt regeert

Daar waar een kind als economisch potentieel wordt gezien
En omgezet  in   cijfers in de begroting van regeringen en statistieken komt wordt het van zijn menselijkheid ontdaan en 
verdwijnt een sociaal  menselijke benadering van de pedagogische taak van de leerkracht. De vorming tot goed en volwaardig  burger staat niet meer centraal maar wat de “opbrengsten” zijn , vaak nog afgezet tegen wat er in beginsel aan kapitaal wordt ingestopt. Maar ik kan nergens een onderzoek vinden dat zich richt op de vraag: De uitval die deze insteek creëert wat kost die eigenlijk?
We moeten hoger, verder, meer en vooral wereldwijd mee in de P.I.S.A top vijf! Geef me drie redenen waarom!
Want . . . mammon regeert
Daar waar het  een samenleving ontbreekt aan visie op wat we als algemeen menselijk en sociaal beschouwen worden rijken rijker en neemt de armoe toe en worden kinderen letterlijk het kind van de rekening. Onze samenleving raakt verdeeld in drie niveaus, zon, maan en ster en dat begint al in het onderwijs.

De “have nots” moeten lenen voor hun studies terwijl de kinderen van  “haves”  al direct een schuldvrije voorsprong hebben, nog even afgezien van hun “kruiwagens” op de juiste plek in het netwerk van hun ouders. 







maandag 8 mei 2017

Of -OF 2017

Of het evangelie van Jesus Christus is in zijn waarheid  heel simpel , eenvoudig en makkelijk te bevatten.
Dan is Jezus gekomen als Zoon van God.
Geboren uit een maagd(want deels buiten de zondeval, deels in de gebrokenheid van het mens zijn).
Geboren in een stal, aanbeden door drie koningen en een veelvoud van herders, opgegroeid als zoon van een timmerman (de buurt sprak er schande van)
en als twaalf jarige stal hij de show in de tempel van Jeruzalem, sprak met gezag met schriftgeleerden (stel je voor 12 jaar, predikanten, herders, leraars, Vaticaan ?!)
Heeft rondgelopen, zijn verhaal verteld en is daarvoor vermoord aan een houten kruis.
Drie dagen later uit de dood opgestaan en nog wat later op een wolk(op een wolk?) naar de hemel gegaan. (Als dat geen sprookje is dan weet ik het niet.)


 of 

. . . er klopt helemaal niets van, het is niet waar en wij christen lijden collectief aan een bipolaire stoornis. Weliswaar een zeer beschaafde maar toch, het blijft een stoornis.
Trouwens dat gaat dan op voor elke vorm van religiositeit die bij het mensdom bekend is. Islam, Hindoeïsme, Soefisme,Christendom,Jodendom etc. Allen geloven ze in een immanente werkelijkheid van waaruit alles is ontstaan en van waaruit alles , zelfs nu nog, wordt geregeerd.


Zo die stelling is eruit. Ik loop er al tijden mee rond. Ik denk er steeds maar weer  over na. Ik heb gelezen in filosofen, en in boekjes van “ervaringsdeskundigen” .
Bijvoorbeeld in het boekje ;”Van de Kaart” Van Boele Ytsma.


Hij was een trouw en redelijk orthodox christelijk gelovige. Een herder en leraar van een gemeente, van een gemeenschap van gelovigen.
Lange tijd stond hij voor de groep maar was zelf al tijdenlang aan het twijfelen aan de kernwaarden van zijn eigen geloof.
Ik kon een heel eind met hem meegaan, over die kathedraal en zo van het zeker weten.
Over dat theologische bouwwerk waarin al zoveel eeuwen de christenheid zegt te geloven.
Ik zie in zijn beschrijving de twijfels bij hem binnenkomen. en authentiek geloof maakt bij hem plaats voor beredeneerde religiositeit. Ik weet niet hoe dat bij u als lezer overkomt maar mij deed het denken aan een soortgelijke periode in mijn eigen  leven.  Want kennen we niet allemaal wel zo’n periode van beredeneerde twijfel?

Ik heb in mijn jeugd een behoorlijk stevige band gehad met God. Ik kwam als het ware dagelijks bij God op de koffie voor een goed gesprek over de dingen van het leven. De dagelijkse beslommeringen en wat ik allemaal niet te vragen had. Er kwam vaak geen einde aan. Dus.... lange gebeden en na het amen een goed gevoel.
Was dat soms een soort van bezweren van mijn diepste angsten?
Was dat soms een poging om te komen tot gemeenschap met de Heilige Geest?
Ik weet het niet . Wat ik wel weet is dat op een bepaalde dag, op een zeker tijdstip, na een overlijdensbericht van de moeder van een van mijn vrienden de twijfel bij mij als een bom naar binnen sloeg. Elke vorm van vanzelfsprekendheid die ik ervoer in mijn persoonlijk geloof was ineens weg, foetsie, verdwenen. Voor het eerst van mijn leven drong een besef van sterfelijkheid tot mij door.Het gevoel van dicht bij God te zijn was er niet meer.
Het gevoel dat God er altijd was om voor ons te zorgen was er niet meer. Kortom mijn twijfels werden existentieel. En dat voor het eerst van mijn leven. Ik was nog te jong om geheel op eigen kracht de existentiële vragen überhaupt helder te stellen, laat staan daar antwoorden op te vinden. Typisch een geval van de realiteit haalt mijn religiositeit links en rechts in nog voor ik daar zelf erg in heb. Nee die crisis duurde een dikke 20 jaar .



Intussen heb ik wel een hoop dingen geleerd.
In de eerste plaats heb ik geleerd dat ik in mijn jeugd, zo zeker wetend, tamelijk liefdeloos ben geweest. Wat ik deed, beoogde, ondernam, namens de Heer, gebeurde zonder liefde, zonder werkelijke betrokkenheid op de ander en zonder werkelijke betrokkenheid op mijzelf en op God.

Nu ben ik zoveel jaren verder, heb een scheiding achter de rug, een nieuwe liefde, een zoon grootgebracht en . . . op een zeer onnavolgbare wijze heeft God mij teruggevonden.
Of eigenlijk , ik ontkom niet aan Hem. Hij dringt zich aan mij  op als een propper in Salou.
Op verschillende manieren ervaar ik dat God met mij bezig is. De afgelopen jaren ervaar ik een verfrissende bries door mijn denken, mijn manier van geloof beleven en mijn zelfreflectie op mijn handel en wandel als mens voor God en medemens.
Wat ik leerde van Kierkegaard is waardevol gebleken. “Het leven wordt achterwaarts begrepen maar moet voorwaarts worden geleefd.” 
In beide gevallen , hoe je het ook wend of keert, er zit een verrassend element in.
Je moet , in vertrouwen, de sprong in het geloof maar wagen, niet wetend wat er morgen komt en terugkijkend op vandaag begrijp je de dingen makkelijker of je geeft er achteraf zin aan.  In elk geval leef je in het nu, in dit moment.Ik voel me niet echt paranoïde of iets dergelijks.

Waar ik wel de kriebels bij krijg is het instituut “kerk” .
ALs er een ding is wat de kerk in de weg staat is het wel het zelfstandig doordenken van de existentiële vragen van elk mens.   Zeker, de kerk wijst een weg maar heeft een bijzonder remmende werking op zelfstandig denken. De kerk voedt op tot zwijgen, geloven wat er hier beleden wordt en ja knikken. Meegaan in de grote stroom. Geen kritiek uiten maar je voegen in het gareel, de heersende moraal.Zingen zoals je hier gebekt bent. Of zoals het ook wel is gebeurd:”Zingen zoals je hier afgebekt bent’

Het bevrijdende wat ik heb ervaren in de afgelopen jaren was de ruimte die ik beleef in de manier waarop ik , telkens vanuit een ander perspectief, vrijuit tot God kan gaan. 
Ik spreek met hem, (gewoon bidden op de fiets, in de bus, in de trein, op straat)op allerlei momenten van de dag. 
Het bevrijdende wat ik ervaar is dat , ook wanneer ik iets verkeerd heb aangepakt, ik me vrij voel om daarmee naar God te gaan en het bij Hem neer te leggen. 
Niet om het kwijt te zijn maar om, juist in die geloofshandeling, te reflecteren op wat ik verkeerd deed, hoe ik dit anders zou kunnen doen. 
Bovendien heb ik ontdekt dat alles terug te voeren is op “de wil” om dingen te doen, de wil om dingen te laten. Het is een kwestie van keuzes maken en soms kies je bewust voor verkeerde dingen. 
Je weet dat het niet goed is wat je doet maar je doet het!
Je weet dat het niet klopt wat je zegt in de discussie, maar je dikt je verhaal aan! Je draait er om heen je maakt het mooier dan het is. 
Je bent je heel erg bewust van je positie op je werk, in je buurt, in je kerk maar je gebruikt het!
Maar, God dringt zich op. God komt als een boemerang terug, in mijn denken, in mijn gedichten, in mijn proza. Sterker nog het spitst zich steeds meer toe op de persoon Jezus Christus. Die vervult een sleutelrol in het hele geloofsverhaal. 
In alle hectiek, blijft Jezus hetzelfde.
In alle ellende blijft Jezus hetzelfde.
Zijn positie, zijn functie in het hele proces is altijd hetzelfde. “ Ik gaf mij voor jou!” Kom en vraag alles in mijn naam en je krijgt het.Kom bij mij als je moe bent ik geef rust.
Vertel je grootste rotzooi en streken aan mij, ik heb het er niet meer over en mijn Vader vraagt er al helemaal niet meer naar. Want ik en de Vader, wij zijn een.

Sinds het lezen van het boek De Uitnodiging van J Paul Young is mijn leven en denken over de drie-eenheid radicaal veranderd  en heb ik ruimte gekregen om de communicatie in de drie-eenheid te zien en te ervaren. Elke persoon heeft zo zijn of haar eigen plaats in de werkelijkheid.En omdat die plaats mij helder is geworden ervaar ik ruimte in mijn denken, durf ik te schuren en te schaven aan mijn eigen denkbeelden omdat ik erop  vertrouw dat God mij vasthoudt, mijn denken leidt en scherpt.
Zonder wrijving geen glans hoorde ik laatst. Inderdaad het geloof in Jezus Christus wordt het sterkst beleeft daar waar het schuurt, wringt en wrijft, tegen alle wetten van de natuur en logica in. Kierkegaard ontdekte de sprong in het geloof. 
Ik , ik kruip als een mot steeds weer naar het licht, ik kan niet anders .
Hier in de lichtkring van Zijn heiligheid durf ik zondig mens te zijn omdat het hier niet uitmaakt, dicht bij Jezus Christus. Desnoods onder aan het kruis staand met mijn voeten in het bebloede zand. Ja zonder wrijving geen glans. Zonder berouw geen vergeving, zonder zijn liefde geen genade. Zonder mijn ‘bekering’ geen werkelijke ontmoeting met Hem.




dinsdag 2 mei 2017

BUBBELS

Vroeger had je de zuilen. Iedereen leeft in de eigen zuil.Rooms katholiek, protestants, gereformeerd, vrijzinnig, humanistisch etc. In het isolement lag de kracht vond men destijds.Die zuilen moesten weg, geslecht worden, kortom de ontzuiling nam een grote vlucht en heilige huisjes werden omvergeblazen, taboes doorbroken en het kerkelijk leven kalfde af. Er sloten  steeds meer kerken , parochies werden ontbonden en gemeenschappen opgeheven.Tegenwoordig noemen we die 'zuilen' bubbels. Iedereen leeft nu in de eigen bubbel. Facebook, Instagram, Twitter, Snapchat zijn daar voorbeelden van  en blijkbaar hebben we dus toch onze eigen bubbel nodig om tot een ontwikkeling van de eigen identiteit te komen, ergens bij te horen. Ieder mens heeft de drang in zich om relevant te zijn en er toe te doen. Misschien daarom IS, Islam, wij, zij. christenen, humanisten.  In ons isolement ligt onze kracht denkt men nog steeds. En het kan allemaal eigenlijk best  naast elkaar mits we elkaar elkaars ruimte blijvend gunnen. Laten we daar vandaag allemaal mee beginnen.