maandag 24 november 2014

aandachtig





Hoe zij een cadeau inpakt
Zouden de ontvangers moeten zien
Met zoveel zorg en aandacht
En liefde bovendien
Dan is zij in haar element
En geeft iets van zichzelf
Voor zoveel aandacht geef ik haar
Geen negen of een tien
Maar een dikke elf.

woensdag 1 oktober 2014

Het kan niet donkerder worden
We kunnen niet lager zinken
Dan wanneer we in naam van onze eigen goden
De ander moeiteloos  doden

We kunnen elkaar beminnen
Lip op lip
Huid op huid
Oog in oog
Of bestrijden
Woord voor woord
Oog om oog
tand om tand

We kunnen gaan op kruistocht 
Op weg voor de jihad
Of we gaan op pelgrimstocht
Naar Mekka of Jeruzalem

 Maar ...

Het kan nooit donkerder worden
We kunnen niet lager zinken
Dan wanneer we in naam van onze goden
In plaats van te beminnen
De ander blijven doden

zaterdag 20 september 2014

Sterfdag



19 september bis

ben ik negen jaar verder
kijk ik negen jaar terug
denk ik negen keer aan mijn vader
denk ik wat gaat de tijd toch vlug

naarmate ik ook zelf steeds ouder
richting graf   ik al  vertrouwder
raak met mijn eigen eindigheid
begint er schoorvoetend een besef te groeien
dat  ik eens gewoon zal bloeien
als een bloem zo in het groene veld
in de wetenschap dat al mijn haren
al mijn streken zijn geteld

het grote jubelen is begonnen
al bij mijn eerste teken van ontstaan
nu zijn we negen jaar verder
hij is ons negen jaar voorgegaan.

en morgen als de tijd weer rond is
kan ik in herinnering
terugkijken op zijn gulle lach
zijn vaardige handen 
zijn onverzettelijk geloof
zijn water bij de wijn
zijn verzetten van de bakens
omdat het leven zoals dat zich aan hem voltrok
hem daartoe noopte

Als kind van zijn eigen tijd
kende hij een oorlog
kende hij een twijfel
smaakte hij de liefde
kende hij de woede van het vaderschap
het redden van zijn zonen
het besef dat dat niet lukte
het hervinden van een weg
naar samenzijn in een prachtig afscheid

zijn grote jubelen is gaande
al bij het eerste teken van zijn verscheiden
en het allerlaatst belijden
wat is u tot enige troost
prevelend kwam het over zijn droge lippen
Jezus Christus allerhoogst.


zondag 1 juni 2014

Welterusten




Drieëntwintig uur achtenvijtig
Op de valreep van een nieuwe dag
Terwijl bij elk woord dat hier gelezen wordt
De tijd verstrijkt
Verglijdt het waken langzaam in mijn slaap
Is het al bijna weer na twaalven
En sluit ik mijn ogen voor de nacht
Niet eerder dan dat ik
Dit gedichtje heb bedacht.

Trusten.

vrijdag 23 mei 2014

commercie

Even geen ethiek.
Enkel nog maar drift.
Ongeremd genot.
Pulp op tv.
Commercial breaks.
Verknipte films.
Even geen politieke duiding
van 't moment.
Enkel maar docusoap,
voicekids voor volwassenen.
Sterren springen op het ijs.
Politie op je hielen.
Zonder wegen, 
zonder wikken.
Voetbal international.
Hooligans met armen wijd in aanbidding voor hun sport.
Met toch  een zweem van spritualiteit.
Dit is wat men wil.
Brood en spelen,
op het veld,op tv.
Het meer van kijkers nooit genoeg.
Kijkcijfers als de maat der dingen.
Het gaat al lang niet meer om dertig zilverlingen.
Want wat verkoopt verklaart men goed en knipt het los van moraliteit.
Wat verliest vergeet men snel.
Alles en iedereen blijkt vandaag inwisselbaar op basis van waardering.
In een optelsom van meer is nooit genoeg.



donderdag 8 mei 2014

A l'artistes














Atelierroute 2013 Lunteren

het was mijn eerste keer
eerst  aarzelend nog
haast blozend ontdeed ik mij van mijn reserves
kwam uit mijn schulp gekropen
en durfd’uiteindelijk binnenlopen
bij de muzes van de kunst
vrij te zien in alle eenvoud
gestilleerd voyeurisme

hoe dat is
het scheppen van wat nooit eerder was
te staan voor die ultieme vraag
wat zal het worden zal het blijven
hoe kan ik de grens verleggen van mijzelf en materiaal

in brons in steen in stof of op papier
geschilderd of gemaakt gebroken
gesmolten was, gesmolten glas
ik heb aan de kunst geroken
heb mijn blik ermee gezalfd
heb mijn ziel eraan gelaafd


het harnas afgelegd 
en ongewapend
iedereen naar binnen laten
op de plek waar je het meest jezelf bent



rijker ging ik weer naar huis
uw werken als een zoet refrein
heb ik in mijn hart gesloten
zal nooit meer dezelfde zijn

mijn onschuld heb ik u gelaten

maandag 28 april 2014

Doeken van Henk de Vries in Durgerdam

Zondag 27 april 2014 vond de opening plaats van de expositie van doeken van Henk de Vries.
Voor een korte filmimpressie van de opening  kun het best op de permalink klikken.

maandag 10 maart 2014

Hemel en Hades



In Hades heerst rust.
Het is er  oorverdovend stil.
Het is er koud en kil.
Als dode hoef je er
niets meer te  vrezen
Als levende kun je er amper wezen

In de Hemel wordt gezongen.
Schijnt het ontoegankelijk Licht.
Vliegen engelen af en aan.
Als kind kun je hier prima wezen,
hoef je niets te vrezen.
Je bent welkom met je dromen
want  de levendst levende
laat zelfs de doodste doden,
als kinderen tot Hem komen.


zondag 9 maart 2014

De muze van het woord

Ik herken haar in mijn slaap
De muze van het woord.
Toevallige passante,
Bevallige, charmante,
weergaloze schoonheid.
Geloken ogen ,gaaf gezicht,
verschijnend in het ochtendlicht.


De zon weerspiegelt op haar ravenzwarte lokken.
Haar haren vallen naadloos langs elkaar.
Verborgen onder rokken aan het zicht onttrokken
moeten haar benen wel  begeerlijk zijn,
haar voeten wel  gewassen zijn.
Verzorgd gelakte nagels  in onbekende kleur
Tussen de regels van het minnen
Herken ik weer haar geur


De muze van het woord.
Ik ken nog altijd niet haar naam.
Haar onbestreelde borsten
blijven een  goed bewaard geheim.
Bekoorlijk als zij is,
laat ik haar bij't ontwaken ,
onbetast weer van mij gaan




vrijdag 7 maart 2014

Rubicon

Vandaag verbrand ik bruggen.
Passeer de rubicon.
Betaal de veerman mijn gelag.
Hernieuw mij in de zo(o)n.

Om niet herschept Hij
diep in mij
een nieuwe mens,
een nieuwe geest.
Ik sliep en ben voor Hem
nooit werkelijk dood geweest.


Daar waar ik in liefde faalde
mijn gelijk altijd maar haalde
goot hij zich uit als olie,
als zalf op de wonden.
Die door mijn nalatigheid
bij anderen ontstonden.

Vandaag verbrand ik bruggen.
Passeer de rubicon.
Betaal de veerman mijn gelag.
En prijs voortaan  de zo(o)n

zondag 2 maart 2014

Douwe bob

Douwe bob (Whatever,forever)


Kind nog, net volwassen
Moet al jaren  op zijn vader passen
In zijn blik zie ik de onmacht
Hoe zijn vader zich traag stervend al van hem  verwijdert
Trillend als een espenblad met onvaste stem
De gedachten warrig
Maar hij houdt zielsveel van hem.


Structuur krijgt hij  van binnenuit.
De harmonie in zijn  muziek
moet leidend zijn en richting geven.
Daar waar zijn vader in gebreke is gebleven.

In destructie meent hij schoonheid.
Menig keer heeft hij bewust en net als vader
daarom grenzen overschreden.
Gedoemd tot stardom rijst zijn ster te snel te hoog.
En valt straks  des te harder naar beneden
Zijn van god gegeven talent
Verdwijnt onder een korenmaat
Van coke en drank.
Tegen beter weten in legt hij met dezelfde shit
als waar zijn vader aan kapot gaat.
Een dempend laagje over zijn ontluikend leven.
Douwe Bob zing voor de muze
Drink wat minder
Blijf nog even
Want het leven is te kort
Om er zo maar door te jagen.
Douwe Bob zing voor je muze.


maandag 27 januari 2014

Draden

Ik ben nog met twee draden
Verbonden met 't verleden
Van moeders kant een tante
Van vaders kant een oom
Ik tracht op weg door 't heden
De toekomst te ontmoeten
Maar leef het liefste
in een onuitsprekelijk nu
zo klim ik van tak tot tak door mijn levensboom


Hoe prachtig  de herinnering
Hoe zoet ook het verlangen
Om geliefden die ons eerder zijn ontvallen
Nog een keer weer te zien
Te spreken over toen
Of over nu en later
Ze zouden niets begrijpen
Van dit onuitsprekelijk nu
ze klommen immers eerder al uit mijn levensboom

ik ben nog met twee draden
Verbonden met de toekomst
door de liefde voor mijn lief
door de geboorte van mijn kind
Het is in 't vaderschap dat ik steeds leer
Hoe ver ik mij op weg bevindt
Het duurt niet lang meer dat mijn aardse tijd
Tot eeuwigheid verglijdt
En ik mij voeg bij mijn verleden
Ik bid om wijsheid en om moed
om uit mijn levensboom te durven treden.

Lunteren 26 januari 2014