Of -OF 2017

Of het evangelie van Jesus Christus is in zijn waarheid  heel simpel , eenvoudig en makkelijk te bevatten.

Dan is Jezus gekomen als Zoon van God.

Geboren uit een maagd(want deels buiten de zondeval, deels in de gebrokenheid van het mens zijn).

Geboren in een stal, aanbeden door drie koningen en een veelvoud van herders, opgegroeid als zoon van een timmerman (de buurt sprak er schande van)

en als twaalf jarige stal hij de show in de tempel van Jeruzalem, sprak met gezag met schriftgeleerden (stel je voor 12 jaar, predikanten, herders, leraars, Vaticaan ?!)

Heeft rondgelopen, zijn verhaal verteld en is daarvoor vermoord aan een houten kruis.

Drie dagen later uit de dood opgestaan en nog wat later op een wolk(op een wolk?) naar de hemel gegaan. (Als dat geen sprookje is dan weet ik het niet.)

 of 

. . . er klopt helemaal niets van, het is niet waar en wij christen lijden collectief aan een bipolaire stoornis. Weliswaar een zeer beschaafde maar toch, het blijft een stoornis.

Trouwens dat gaat dan op voor elke vorm van religiositeit die bij het mensdom bekend is. Islam, Hindoeïsme, Soefisme,Christendom,Jodendom etc. Allen geloven ze in een immanente werkelijkheid van waaruit alles is ontstaan en van waaruit alles , zelfs nu nog, wordt geregeerd.

Zo die stelling is eruit. Ik loop er al tijden mee rond. Ik denk er steeds maar weer  over na. Ik heb gelezen in filosofen, en in boekjes van “ervaringsdeskundigen” .

Bijvoorbeeld in het boekje ;”Van de Kaart” Van Boele Ytsma.

Hij was een trouw en redelijk orthodox christelijk gelovige. Een herder en leraar van een gemeente, van een gemeenschap van gelovigen.

Lange tijd stond hij voor de groep maar was zelf al tijdenlang aan het twijfelen aan de kernwaarden van zijn eigen geloof.

Ik kon een heel eind met hem meegaan, over die kathedraal en zo van het zeker weten.

Over dat theologische bouwwerk waarin al zoveel eeuwen de christenheid zegt te geloven.

Ik zie in zijn beschrijving de twijfels bij hem binnenkomen. en authentiek geloof maakt bij hem plaats voor beredeneerde religiositeit. Ik weet niet hoe dat bij u als lezer overkomt maar mij deed het denken aan een soortgelijke periode in mijn eigen  leven.  Want kennen we niet allemaal wel zo’n periode van beredeneerde twijfel?

Ik heb in mijn jeugd een behoorlijk stevige band gehad met God. Ik kwam als het ware dagelijks bij God op de koffie voor een goed gesprek over de dingen van het leven. De dagelijkse beslommeringen en wat ik allemaal niet te vragen had. Er kwam vaak geen einde aan. Dus.... lange gebeden en na het amen een goed gevoel.

Was dat soms een soort van bezweren van mijn diepste angsten?

Was dat soms een poging om te komen tot gemeenschap met de Heilige Geest?

Ik weet het niet . Wat ik wel weet is dat op een bepaalde dag, op een zeker tijdstip, na een overlijdensbericht van de moeder van een van mijn vrienden de twijfel bij mij als een bom naar binnen sloeg. Elke vorm van vanzelfsprekendheid die ik ervoer in mijn persoonlijk geloof was ineens weg, foetsie, verdwenen. Voor het eerst van mijn leven drong een besef van sterfelijkheid tot mij door.Het gevoel van dicht bij God te zijn was er niet meer.

Het gevoel dat God er altijd was om voor ons te zorgen was er niet meer. Kortom mijn twijfels werden existentieel. En dat voor het eerst van mijn leven. Ik was nog te jong om geheel op eigen kracht de existentiële vragen überhaupt helder te stellen, laat staan daar antwoorden op te vinden. Typisch een geval van de realiteit haalt mijn religiositeit links en rechts in nog voor ik daar zelf erg in heb. Nee die crisis duurde een dikke 20 jaar .

Intussen heb ik wel een hoop dingen geleerd.

In de eerste plaats heb ik geleerd dat ik in mijn jeugd, zo zeker wetend, tamelijk liefdeloos ben geweest. Wat ik deed, beoogde, ondernam, namens de Heer, gebeurde zonder liefde, zonder werkelijke betrokkenheid op de ander en zonder werkelijke betrokkenheid op mijzelf en op God.

Nu ben ik zoveel jaren verder, heb een scheiding achter de rug, een nieuwe liefde, een zoon grootgebracht en . . . op een zeer onnavolgbare wijze heeft God mij teruggevonden.

Of eigenlijk , ik ontkom niet aan Hem. Hij dringt zich aan mij  op als een propper in Salou.

Op verschillende manieren ervaar ik dat God met mij bezig is. De afgelopen jaren ervaar ik een verfrissende bries door mijn denken, mijn manier van geloof beleven en mijn zelfreflectie op mijn handel en wandel als mens voor God en medemens.

Wat ik leerde van Kierkegaard is waardevol gebleken. “Het leven wordt achterwaarts begrepen maar moet voorwaarts worden geleefd.” 

In beide gevallen , hoe je het ook wend of keert, er zit een verrassend element in.

Je moet , in vertrouwen, de sprong in het geloof maar wagen, niet wetend wat er morgen komt en terugkijkend op vandaag begrijp je de dingen makkelijker of je geeft er achteraf zin aan.  In elk geval leef je in het nu, in dit moment.Ik voel me niet echt paranoïde of iets dergelijks.

Waar ik wel de kriebels bij krijg is het instituut “kerk” .

ALs er een ding is wat de kerk in de weg staat is het wel het zelfstandig doordenken van de existentiële vragen van elk mens.   Zeker, de kerk wijst een weg maar heeft een bijzonder remmende werking op zelfstandig denken. De kerk voedt op tot zwijgen, geloven wat er hier beleden wordt en ja knikken. Meegaan in de grote stroom. Geen kritiek uiten maar je voegen in het gareel, de heersende moraal.Zingen zoals je hier gebekt bent. Of zoals het ook wel is gebeurd:”Zingen zoals je hier afgebekt bent’

Het bevrijdende wat ik heb ervaren in de afgelopen jaren was de ruimte die ik beleef in de manier waarop ik , telkens vanuit een ander perspectief, vrijuit tot God kan gaan. 

Ik spreek met hem, (gewoon bidden op de fiets, in de bus, in de trein, op straat)op allerlei momenten van de dag. 

Het bevrijdende wat ik ervaar is dat , ook wanneer ik iets verkeerd heb aangepakt, ik me vrij voel om daarmee naar God te gaan en het bij Hem neer te leggen. 

Niet om het kwijt te zijn maar om, juist in die geloofshandeling, te reflecteren op wat ik verkeerd deed, hoe ik dit anders zou kunnen doen. 

Bovendien heb ik ontdekt dat alles terug te voeren is op “de wil” om dingen te doen, de wil om dingen te laten. Het is een kwestie van keuzes maken en soms kies je bewust voor verkeerde dingen. 

Je weet dat het niet goed is wat je doet maar je doet het!

Je weet dat het niet klopt wat je zegt in de discussie, maar je dikt je verhaal aan! Je draait er om heen je maakt het mooier dan het is. 

Je bent je heel erg bewust van je positie op je werk, in je buurt, in je kerk maar je gebruikt het!

Maar, God dringt zich op. God komt als een boemerang terug, in mijn denken, in mijn gedichten, in mijn proza. Sterker nog het spitst zich steeds meer toe op de persoon Jezus Christus. Die vervult een sleutelrol in het hele geloofsverhaal. 

In alle hectiek, blijft Jezus hetzelfde.

In alle ellende blijft Jezus hetzelfde.

Zijn positie, zijn functie in het hele proces is altijd hetzelfde. “ Ik gaf mij voor jou!” Kom en vraag alles in mijn naam en je krijgt het.Kom bij mij als je moe bent ik geef rust.

Vertel je grootste rotzooi en streken aan mij, ik heb het er niet meer over en mijn Vader vraagt er al helemaal niet meer naar. Want ik en de Vader, wij zijn een.

Sinds het lezen van het boek De Uitnodiging van J Paul Young is mijn leven en denken over de drie-eenheid radicaal veranderd  en heb ik ruimte gekregen om de communicatie in de drie-eenheid te zien en te ervaren. Elke persoon heeft zo zijn of haar eigen plaats in de werkelijkheid.En omdat die plaats mij helder is geworden ervaar ik ruimte in mijn denken, durf ik te schuren en te schaven aan mijn eigen denkbeelden omdat ik erop  vertrouw dat God mij vasthoudt, mijn denken leidt en scherpt.

Zonder wrijving geen glans hoorde ik laatst. Inderdaad het geloof in Jezus Christus wordt het sterkst beleeft daar waar het schuurt, wringt en wrijft, tegen alle wetten van de natuur en logica in. Kierkegaard ontdekte de sprong in het geloof. 

Ik , ik kruip als een mot steeds weer naar het licht, ik kan niet anders .

Hier in de lichtkring van Zijn heiligheid durf ik zondig mens te zijn omdat het hier niet uitmaakt, dicht bij Jezus Christus. Desnoods onder aan het kruis staand met mijn voeten in het bebloede zand. Ja zonder wrijving geen glans. Zonder berouw geen vergeving, zonder zijn liefde geen genade. Zonder mijn ‘bekering’ geen werkelijke ontmoeting met Hem.