Ik vind wel van alles. Heb overal wel een mening over maar mis het vermogen om er iets constructiefs mee te doen. Alsof ik zaken prima kan lezen voor mijzelf en het ook nog kan begrijpen ook maar nooit in staat ben om het gelezene te reproduceren. Om het vervolgens actief te gebruiken en in te passen op een adequate manier binnen mijn eigen gedichtenspinsels.
Het lijkt ook vaak alsof mijn boosheid of verontwaardiging over zaken me beletten om helder na te blijven denken. Ik kom te hoog in mijn emoties en dat blokkeert. Ik kan dus enkel nog maar terugvallen op mijn eigen gedachten, en ze maar beter voor me houden , want zodra ik ergens mijn mond over open doe wordt ik of heel boos of ik sla volkomen onzin uit . En daarmee dien ik geen enkele zaak.
Wanneer ik er een poos in rust over kan nadenken en op papier beschrijven dat kom ik een stuk verder. Ik zou een goed boek kunnen schrijven maar er nooit over kunnen praten want ik zou waarschijnlijk het totaalconcept van mijn eigen verhaal niet eens in een keer kunnen omvatten en goed voor het voetlicht brengen. Dat zou een tot mislukken gedoemde exercitie worden.
Misschien voel ik me juist daarom wel zo thuis in de poëzie en proza wereld
Omdat ik daar in rust mijn gedachten kan ontleden en van ballast ontdoen voordat ik ze puntig neerschrijf in versregels of korte vlugschriften.
Misschien is dat wat ik zojuist heb geschreven wel de makke van de tegenwoordige digitale tijd met zijn sociale media. Het geeft namelijk enorm gemakkelijk podium voor hen die overal wel een mening over hebben (inclusief mijn persoontje) en graag zonder werkelijk weerwoord hun gang gaan. Omdat ze anders zouden dichtklappen uit ontzag voor de betoogtrant van hun opponenten.
Daar zit volgens mij dan ook voor een groot deel de kwade kant van sociale media. Je ziet de ander niet. Je pikt de non verbale verontwaardigde blikken of de juist bevestigende oogopslag of glimlach niet op omdat deze niet zichtbaar zijn. Terwijl bij een discussie in een groep in een zaaltje of huiskamer of voor mijn part een cafe deze non verbale signalen direct zichtbaar zijn.
Volgens mij verliezen we als samenleving zo ook op den duur het vermogen om signalen die we zien op te blijven merken en ze op een juiste wijze te interpreteren. Zie daar de “zegening” van het digitale tijdperk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten