19 september bis
kijk ik negen jaar terug
denk ik negen keer aan mijn vader
denk ik wat gaat de tijd toch vlug
naarmate ik ook zelf steeds ouder
richting graf ik al vertrouwder
raak met mijn eigen eindigheid
begint er schoorvoetend een besef te groeien
dat ik eens gewoon zal bloeien
als een bloem zo in het groene veld
in de wetenschap dat al mijn haren
al mijn streken zijn geteld
het grote jubelen is begonnen
al bij mijn eerste teken van ontstaan
nu zijn we negen jaar verder
hij is ons negen jaar voorgegaan.
en morgen als de tijd weer rond is
kan ik in herinnering
terugkijken op zijn gulle lach
zijn vaardige handen
zijn onverzettelijk geloof
zijn water bij de wijn
zijn verzetten van de bakens
omdat het leven zoals dat zich aan hem voltrok
hem daartoe noopte
Als kind van zijn eigen tijd
kende hij een oorlog
kende hij een twijfel
smaakte hij de liefde
kende hij de woede van het vaderschap
het redden van zijn zonen
het besef dat dat niet lukte
het hervinden van een weg
naar samenzijn in een prachtig afscheid
zijn grote jubelen is gaande
al bij het eerste teken van zijn verscheiden
en het allerlaatst belijden
wat is u tot enige troost
prevelend kwam het over zijn droge lippen
Jezus Christus allerhoogst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten