Het weer wil maar niet vlotten
het vaal grijze wintergroen
blijft doods en dor
zo droog en zonder zon
zo bescheiden laag bij de gronds
alsof het niet meer wil bestaan
De kleuren nog verborgen
in een winterdip
die maar niet voorbij wil gaan
we wachten op de warmte
we smachten naar de zon
we lachen ogenschijnlijk
maar het hart lacht niet meer mee
de heiligen van sneeuw en ijs
geven nog geen duimbreed toe
brengen deze jonge lente
met hun kou nog dagelijks van de wijs
terwijl de eerste vogels al weer paren
en op zoek gaan naar een plek
om hun liefdesnest te bouwen
sombert de weerman somber voort
over depressies die maar niet over willen gaan
De wind staat weer eens een keer verkeerd
en de kou geeft zich nog niet gewonnen
Hij weet ook wel dat het nog geen lente is
en waar de mensen thuis zo naar verlangen
rust en vrede en wat zon
dat is toch niet te veel gevraagd
en de weerman zegt het keer op keer
in dit alles blijven we
altijd afhankelijk van het weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten