Second love?

De onvolprezen kracht
Van het internet
Brengt je zo
Met een vreemde vrouw in bed
Second love
Een marktplaats
Voor een nieuwe vent
Een vette soa
Na een one night stand

Hebzucht

Heerlijk om op krediet

Te doen alsof je rijk bent

Een auto te kopen of een huis

Ach mijn geld zit nu in steen

Waarom niet een extra kleine hypotheek?

We willen allemaal nog steeds

Dat snoepje van de week.

Eertijds bedacht door 's neerlands oude kruidenier

Om daarna op school te leren hoe ik voor mijn zilvervloot moest sparen.

We hoorden altijd weer op school.

Over “ de overheden over u gesteld” en “Pas als je vijfenzestig bent

Mag je met pensioen!”

Met dit beeld rotsvast voor ogen

Heb ik geleerd naar mijn vermogen

maar dat is inmiddels bijna  weggesmolten door de crisis

Het wrange hiervan is dat de gewone man alles weer betalen kan.

Hé, wie is hier nu rijk?

Mooier worden. . .

Mooier worden naarmate je meer woorden spreekt.

Wat een wonder als zich  dat  voltrekt.

Want elk  woord dat diep van binnen komt, 

bedenkt zich geen moment.

Op zijn weg naar buiten 

neemt het onvermoedde gevoelens met zich mee 

en verrast de ander telkens weer 

wanneer het   werkelijk bij hem  binnenkomt.

Ik ben met m'n liefste lief

Ik ben met mijn liefste lief
Door het land gaan fietsen
We zijn zelfs even stil gaan staan en hebben  niets gehoord
Dan het ruisen van Zijn adem in ons beider  oren
Het wuivend gras als in een groet
Zo hebben wij   Hem  daar in het open land
Als schepper van dit al ontmoet

Tot tranens toe geroerd
Om zoveel groen en rust
Heb ik  daar in alle eenvoud
Mijn liefste lief
Vol op de mond gekust

Lees tussen de regels

De ‘ vervreemding ‘ loopt op straat

En zoekt wanhopig naar een vriend om mee te praten

Het ‘vertrouwen’ komt te laat

Omdat ‘geweld’ heeft toegeslagen

“Dit was onnodig, hoefde niet.”:

Is de conclusie van verdriet

Ondertussen komt ‘nieuwsgierig’  aangelopen

Met in haar kielzog ‘goed fatsoen’

Terwijl de ‘daadkracht’ terugvalt in volslagen apathie

Gaat de ‘medemenselijkheid’ bankroet

Als de helden zijn begraven

Nabestaanden zijn getroost

Blijft de ‘leegte’ nog bestaan

Zie ik ‘vervreemding’ eenzaam gaan

Zo worden ‘woede’ en ‘de onmacht’ hele goede buren

En betrekt ‘frustratie’ haar gereedgekomen woning

Wordt ‘onverdraagzaamheid’ de ongekroonde koning

Verliefden tussen doden (naast Kierkegaards graf)

Op het kerkhof in de stad

Is het een drukte van belang

Men komt hier meestal bij mooi weer

Om te vrijen op het gras

Elkaar te kussen op de wang 

Verliefden tussen doden

Slaan hier dagelijks hun slag

Ik hoor haar fluisteren in zijn oor

Lieveling durf jij te kussen naast dit graf

Of sterker nog bemin mij in het aanzicht van de dood

Pas dan zal ik het zeker weten

Je  liefde voor mij is levensgroot

Nooit bij donker nooit bij nacht

Altijd in het lichtste licht

Slaan de verliefden tussen doden

de dood met rake klappen in't gezicht. 

En als de rust is weergekeerd

De geliefden huiswaarts zijn gegaan

Denk ik aan  die oude filosoof die op afstand zijn geliefde heeft bemind

Wat als hij zijn Regine niet had laten gaan

Wat als hij haar had durven kussen

Bij deze volle maan?

NYTORV 2 (geboortehuis Soren Kierkegaard)

Hier geboren

Hier geleefd

Hier getwijfeld tot zijn dood

Hier geleden

Aan de Waarheid

En vertwijfeld

Aan de liefde

Hier gestorven 

Elke dag

Hier geschreven

Boeken vol

Onder  naam of pseudoniem

tot een levenswerk zo groot

Hier gebeden

Tot zijn god

Hier gestreden 

voor Zijn kerk

Hier de hemel licht gewonnen

Zwaar verloren

Regines hand

Soren soren

Hier in babylon 

Ben jij gestrand

De man die werkt met hout

De man die werkt met hout

weet waarover hij het heeft

hout leeft wanneer je het bewerkt

het spreekt 

het kraakt en piept zo nu en dan

en protesteert als het gebogen wordt 

in  ongewenste richting

maar de man die werkt met hout

heeft een groter plan 

voorbij de blauwdruk van de groei

heeft hij het hele beeld voor ogen

hier moet wat af en daar wat worden ingekort

de pijn verdeeld,

omdat hij als schepper van zijn werk

met alle eigenschappen speelt

Hij heeft volledige controle

weet hoe het worden moet

pas als het hout na talloze bewerkingen

aan dit beeld beantwoord

komt die mooie dag toch nog met spoed

pas dan zegt Hij

niks meer aan doen zo is het goed

wereldwijde taal

je woorden komen zachtjes aan
ze drijven zo mijn zinnen binnen
en worden het verhaal
van ongeremd beminnen

bij elke nieuwe vrijpartij
zeg jij steeds weer :"ik hou van jou"
wij laten alles gaan
bevestigt ons bestaan

de zinnen rijgen zich aaneen
en worden ons verhaal
het toont de wrede zoete strijd
in wereldwijde taal

mijn lieve lief
jij laat me
mijn lieve lief
ik laat je
mijn aller, aller, liefste lief
ik laat je nooit meer gaan

je kussen komen zachtjes aan
en drijven zo mijn zinnen binnen
die kussen worden ons verhaal
van ongeremd beminnen

de zoenen rijgen zich aaneen
en worden ons verhaal
het toont de wrede zoete strijd
in wereldwijde taal

mijn lieve lief
jij laat me
mijn lieve lief
ik laat je
mijn aller aller liefste lief
wij laten elkaar
nooit
meer
gaan

 maart 2011

We moeten praten

Lieve Liefste we moeten praten

Want dit zwijgen bouwt een muur

Steeds iets hoger

Niet te slechtenOndoordringbaar

Op den duur

Ja ik weet

Dat ik met drank,stukken makkelijker praat

ondanks alles,Blijft  de pijn

Van ’s ochtends vroeg,Tot ’s avonds laat

Elke slok brand in mijn keel

Elk  glas  is  een glas  te veel

Elke traan brand in mijn ogen

Sinds jij me  hebt bedrogen

En zo staan er dan voorgoed

Duizend krassen op mijn ziel

Net zo diep als die van jou

En uit elk daarvan komt bloed

Liefste het ontgaat me niet

Je drijft weg. . . .

Want

We praten niet

En ik zie het einde zo dichtbij

Want je houd al lang  niet meer . . . van mij

Ik zeg het voor de allerlaatste keer

En daarna zeg ik het . . .  echt nooit meer. . . .

Lieve Liefste

We moeten praten

Want dit zwijgen bouwt een muur

Steeds iets hoger

Niet te slechten

Ondoordringbaar op den duur

Emancipatie

Achter het masker van onzekerheid

Verbergt zich brandend vuur

Achter een onderdanig lachje

Vreet de haat van uur tot uur

Na jaren van vernedering

Barst eindelijk de vulkaan

En spuwt een niet te stuiten lavastroom

De haat van haar vandaan

Ze had haar angst omhelsd

Als een rijke dwaas

Ze kust niet langer meer de hand

Van wie haar slaat

Uiteindelijk op eigen kracht

De schaamte overwonnen

Herrijst zij als een feniks uit haar as

Ze is voor zichzelf begonnen

J.

TIJD

Nu bijna alle klokken stilstaan

Is het wachten echt begonnen

Omdat de  tijd geen enkele rol meer speelt

Wacht hij op zijn eeuwigheid.

Bij wijze van troost

Tikt alleen nog maar  die ene klok

Op het ritme van zijn hart

En het lijkt alsof elke seconde sneller gaat

Uiteindelijk loopt de aardse tijd

Volledig uit de pas

Mijn vader is niet meer

Mijn vader was…..

Veldhoven 15-9-2005

J.